1.Korku Kültürü Gebelik Muharebesi

Merhaba

Hola!

Hi!

Essalamun Aleyküm

Yine internasyonal ruhum, internasyonel bir giriş yaptı.

Izdıraplı, acılı, vah vahlı, tüh tühlü bir konu var bir bulut gibi tepemde ayrılmayan.

Onu yazacağım.

Gün geçmiyor ki Türklerdeki o yaygın korku ve kaygı kültürüne tanıklık etmeyeyim, umutsuz sahneler görmeyeyim. Aslında tüm konular için geçerli olan bu korku kültürü, şuanda benim için gündem olan hamilelik için çok geçerli.

Çok çok öncesinde her şey şöyle başlamıştı:

-Ahhh, annelik. Dünyanın en güzel duygusu.

-Onu kucağıma verdikleri an, bu duygunun eşi benzeri yok.

-Hayatım ondan önce tatsızmış, şimdi tek önceliğim ve tadım o.

Bu zamanlarda, “he tabi, güzel bişey ya, çocuk dediğin sevimli bir varlık, doğrudur, aynen ablacım, aynen kardaşım” idi içimden geçenler..

Amma velakin.. O haberi aldığım andan itibaren hiçbir şey ve hiç kimse eskisi gibi olmadı. Cümleler kendini değiştirdi ve şu hale büründü:

-İyi iyi, uykunu bol al, bi daha şansın olmayacak.

-Kusmaya bi başla, dünyanın kaç bucak olduğunu göreceksin.

-Ah o bel ağrıları..

-Ben 2. Ayda bir başladım, 6. Aya kadar kusa kusa geberdim.

-Son üç ay 6 tane yastıkla yatıyordum.

-Ben tam 18 saatte doğurdum!

-BU DAHA İYİ GÜNLERİN!

Hmm.. Demek öyle, demek 1.Korku Kültürü Gebelik Muharebesi başladı. Demek, istediğiniz şey bu. MUHAREBE ACCEPTED CİGERİM!

İnsanlar ve konuştukları bu cümleleri uzaktan dinledim, daha doğrusu çok yakınlarında, ta diplerinde otururken onlara çok uzaktım, ama fark etmediler.

Evet bu yeni tecrübe edeceğimiz yolculukta bilmediğimiz ve daha önce tecrübe etmediğimiz pek çok şey yaşayacağız. İlkokula başladığımız ilk gün kadar yeni, başka bir okulda projeye katıldığımız gün kadar yeni, bir işe girdiğimiz o an kadar yeni, yabancı bir ülkede aylarca yaşadığımız o vakit kadar yeni bir tecrübe. Fakat, her şeyde olduğu gibi, bu yeni konuda da, deneyimlerimizi yine bizim onlara yaklaşımımız şekillendirmeyecek mi? Korku, endişe, tedirginlikle mi yaklaşıyor olacağız? Süreci öfkemiz, şikayetlerimizle mi geçireceğiz? Yoksa kabul ederek, severek ve isteyerek mi?

Her an yaşıyoruz, her an yeni deneyimler katıyoruz. Her anı tüm korku-tedirginlik-ah vah- yazık tühle mi geçirmeyi tercih ediyoruz? Yoksa yeni bir öğrenme olarak mı görüyoruz? Yürümeye ilk başlayan bir bebenin, ilk adımı attığındaki heyecan ve mutlulukla mı karşılıyoruz yoksa?

Konunun biraz biyolojisine girelim hatta. Bir kan pulcuğundan yaşam başlıyor, bir insanın vücudundan, bir insanı yaratmak için. Bir susam tanesi kadarken büyüyor, büyüyor ve dünyaya geliyor. Bir kan pulcuğunun 3’e bölünmesi, iç-dış-sinirleri oluşturması için ayrılması ve özelleşmesi, daha üzüm tanesi kadarken tüm organlarının gelişmesi, her gün yeni bir özellikle kendini güncelleyerek parmak izi, kaş kirpik, diş oyukları oluşturması, kalbinin taaaa en başlardayken güm güm güm diye atması.. Yeterince mucizevi gelmiyor mu kulağa? Daha şok edici ve düşündükçe baş ağrısı yapan yanı ise, tüm bunların yine bir başka insanın vücudunda olması hiç mi mucizevi gelmiyor? Vücutta tüm bunlar olurken, bırakın mide bulantısını, yataktan kalkmadan beklemek zorunda kalabilirdik farkında mıyız? Allah ne kadar merhametli. Biz, içimizde bir canlının oluşması için ekstra hiçbir şey yapmazken, O bizi hayatımıza devam ettirecek kadar da rahat ettiriyor. Hala O’nun nimetlerini inkar edip, şikayet mi edeceğiz? Yok, bence o kafanızı değiştirin.

Bu toplumsal aktarılan kültür bizimle birlikte devam edecektir muhakkak.. Hamilelik boyunca bir haftamızın diğerinden daha kötü olacağına bizi inandırmaya çalışan güruhtan bahsediyorum.

 Ağızlarında hep “bu daha iyi günlerin!” sloganı olacak. Siz “eeee bacım sonraaaa” deseniz de hep aynı şeyi diyecek. Her günümüz güzel geçerken, onlar hep ilerdeki günün kötü olacağını demeye çalışacak bize. Ama hamd ile, her günümüz hakkaten “daha iyi günlerim oldu yav.. Ehe, bugün de daha daha iyi günüm oldu.” diyeceğiz bıyıkaltı gülerek.

Aldığınız kilo ona dert olacak, çatlaklarınız ya da selülitleriniz bir başkası ile konuşmak için önemli bir konusu haline gelecek. Yok canım dedikodu yapmayacaklar, olanı konuşuyorlar.

Kimsenin, kimseyi olduğu gibi kabul etmediği, enerjilerin kuantumların kafa yapılarını değiştirmeyi başaramadığı Türk kültürünü, kendimden başlayarak değiştiriyorum.

Canım üniversitemin kattığı inguluççe sayesinde, sadece yurtdışındakileri dinliyorum. Bizim memleketlerde “gavur” diye tabir edilen bir kadının doğum ve emzirme süreciyle ilgili söylediği cümle, onlarca “Müslüman” kadından duyduğumdan daha güzel ; “Çok mutluyum. Vücudum bir bebeğin gelişmesine izin verdi, hatta onu emzirebildim bile. Bu inanılmaz bir mucize”.

Kültürden ve konudan çok bağımsızca soruyorum: Ne zaman gerçek bir Müslüman gibi davranmayı öğrenebileceğiz? Bir “gavur” kadar olmayı başarabileceğiz mesela. Şimdi dön ve bunu sor kendine.

Selametle.